16-8, festival

hahaha... 'ode aan internet'

Nootjes eten.


Traditionele dansers

Mensen wachten onder de geluksboom.

In de rij voor het bezoek aan de tombe.

De rij die langs de muur de ruimte van de tombe in en uit loopt en weer netjes in een rijtje lang de muur verder loopt.

Een tombe



De dekens die al klaar liggen.


Festival met een markt

16 augustus

Vandaag zijn we met Willemijn, Paul en Josie naar een festival gereden in een dorp zo’n 70 km hier vandaan, waarvan ik de (onmogelijk te onthouden) naam inmiddels al vergeten ben.

Willemijn heeft de verschillen tussen de turken in grote lijnen uitgelegd. Vooral opvallend is dat de vrouwen hier heel verschillend zijn. De zigeuners die kleurrijk gekleed zijn…. De arbeiders die op een afgelegen plein eten en slapen, dekens lagen al opgestapeld… De Arabische invloeden. De vrouwen hadden ineens ook echt een stem, Je hoort ze, letterlijk! Bij sommigen zie je een enorme kracht in de ogen. En wat een ogen hebben de Turkse mensen, Prachtig!
Iedereen komt van heinde en ver naar dit bedevaartsoord om de tombes te aanbidden. Netjes in een rijtje loop je naar binnen, de muren kussend, zo naar de tombes waar ze hun devotie tonen. Weer netjes achter elkaar langs de muur loop je weer naar buiten. Een onophoudelijke rij van mensen…de hele dag lang.

Een 800 jaar oude boom voor de ingang van een tombe trok onze aandacht. Niet alleen omdat hij een fantastisch kronkelende vorm had, maar ook omdat het leek alsof de mensen de boom aan het aanbidden waren. Turend omhoog.. Nou blijkt dat als je er onder gaat staan en er een vrucht uit valt, je deze opvangt en op eet, het je geluk en gezondheid brengt. Het bijzondere aan deze boom is dat elk jaar een andere kant van de boom groen is.

Leonie & Natasja

15-8, het project

een van de locaties waar

leonie in de hitte aan het sjouwen is.

ruimtelijke schets


mogelijke locatie.


beetje stoffig...

licht test

kleur test

15 augustus

Zwoegen en zweten! Tenminste, Leonie heeft gezweet in de grotwoningen en ik heb hersenspinsels, ideeen, de werkwijze en de tekst van leonie geordend. Op die manier kan leonie het plan beter communiceren naar Willemijn en Paul en kunnen we gaandeweg terug grijpen naar het plan.

Je stuit in een ander land tegen allerlei dingen aan waar je niet 1,2,3 bij stil staat. Zoals: wat het beeld in dit land betekend? Of de aanpassingen verantwoord zijn? Waar je je materiaal kunt halen? Ook de locatie waar we aan het werk zijn heeft zijn regels. Sommige van de verlaten grotwoningen vallen onder museale toezicht en sommigen worden gerestaureerd om daarna weer bewoond te worden. Zo heeft Turkije 7 gradaties binnen de museale wereld, die alle 7 verschillende regels heeft. De grotwoningen waarin wij werken hebben dan wel de laagste gradatie, maar mag sculpturaal niet aangetast worden. Morgen hebben we een bespreking met Willemijn (en misschien Paul) over de plannen en zullen we hier meer over te weten komen.

Leonie & Natasja

14-8, museum Goreme

14 augustus

Vandaag zijn we naar het openlucht museum in Goreme geweest. Hier hebben we grotkerken en grot kapelletjes gezien. Je moet je voorstellen dat zo’n witte stenen berg, in de vorm van een slagroomtoef, geheel is uitgegraven. Overal zitten kerkjes, kapelletjes en woningen. Sommigen kerkjes waren beschilderd, heel kleurrijk, sommigen waren enkel beschilderd met enkel rode verf (de oudste schilderingen die onder de niewere laag tevoorschijn kwam)

Vanuit het museum zijn we naar het centrum van Goreme gelopen, ongeveer 2 km. Dat was heerlijk. Lopend kijk je anders. Het is dichterbij, je ziet de details. Goreme is erg toeristisch. Af een toe is het erg wennen. Je weet even niet wat nou wel en wat nou niet kan. In Ibrahimpasha is het nog erg ouderwets, daar gelden omgangs -en fatsoensregels. Het is erg interessant om daar meer over te weten te komen. Willemijn en Paul vertellen ons daar veel over. En we merken ook dat als we met onze kleding daar rekening mee houden we ons prettiger voelen, vooral in dit dorp. De mensen zijn dan ook makkelijker te benaderen. Willemijn vertelde ons ook dat als we bij de vrouwen op bezoek zouden zijn ze anders met dekentjes aankomen om je te bedekken, en dat wil je niet. In Goreme is het dan wel toeristich maar ook hier zie je de streng gelovigen en ouderwets denkende Turken lopen. Wetend dat je in hun land bent is het soms moeilijk om de grens te vinden tussen niet confronterend zijn en ook jezelf zijn. Er lopen namelijk ook Turken rond in totaal westerse outfits.

Op weg terug, naar ‘ons’ dorp, moesten we de laatste twee kilometer lopen. De ‘halte’ bevind zich namelijk op de kruising naar het dorp toe. Een dolmus stopte en nam ons mee. We hoefden niet te betalen, ze zorgden voor ons. Twee meiden die veilig ‘thuis’ moesten komen. Babayan Culture House (de residency waar we verblijven) heeft een groot netwerk. We hebben al gemerkt dat mensen in de omringende steden en dorpen Willemijn en Paul kennen. We worden dus in de gaten gehouden, voor als er iets zou gebeuren. Een onwennig, maar erg veilig gevoel.

Natasja & Leonie

Lintjes worden aan de boom geknoopt. Dit brengt geluk!

Een uitgeholt deel van de stenen witte bergen.

De ogen werden uit de schilderijen gekrapt wanneer de mensen uit hun dorp vluchten. Ze wilden 'hun' heiligen niet naar anderen laten kijken.

Dit zijn de oude schildering.

Hier zie je verschillende lagen over elkaar heen

Duiventil

13-8, de eerste dag

Ruïnes in de vallei

Verlaten woningen

De grotten in...

Tandir

Uitzicht

Op ontdekingstocht

Natasja verjaardag moest wel even gevierd worden.

Gelijk aan de slag!

Eerste schetsen

Hoe het begon...

Nog een week en dan is het zo ver...het vertrek naar Turkije, Cappadocië. Een jaar geleden begon mijn zoektocht naar een uitdagend landschap om een tijd in te gaan werken. Het was tijd voor focus en experiment op het vlak van installaties, filmprojecties en performances in het landschap. Al snel was een prachtige plek gevonden.. het bizarre landschap van Cappadocië.

Gevormd door vulkanische uitbarstingen staat het bekend om zijn turfstenen valleien.

Het landschap is er verbijsterend, met bergen van vulkanische as, doorgroefd door erosie en vormgegeven door de mens.

Zware richels en door erosie gevormde geulen die een soort torens vormen kenmerken het landschap als bizar. Op sommige plekken lijkt Cappadocië een maanlandschap.

Duizenden jaren heeft deze wonderlijke wereld eenzelvige volkeren tot toevluchtsoord gediend.

Het landschap heeft precies te bieden wat ik zoek. Het wonderlijke/surrealistische karakter van het landschap past binnen de vorm van mijn werk.

In Cappadocië zit het Babayan Culture House die plaats heeft voor "Artists in Residence". Perfect! Het Babayan Culture House reageerde positief op mijn aanvraag en melde benieuwd te zijn naar mijn fictieve werelden in het landschap van Cappadocië.

Begin september is er de mogelijkheid om het werk tentoon te stellen in een festival voor hedendaagse kunst, vooral gericht op "site-specific" werk.

De NBKS (nu BKKC) zal de reis subsidiëren en Natasja Jonckheere zal mij assisteren bij de uitvoering in Turkije.

En dan de plannen:

Ik zoek in mijn werk naar wringing tussen verschillende werelden; ik creëer fictieve werelden en plaats deze in de werkelijkheid.

Wat voor soort fictieve werelden ontstaan er op een plek die al zo vreemd is?

Ik wil mij laten inspireren door de (voor mij) onbekende omgeving.

Het doel is om een magische wisselwerking tussen locatie (het cappadociaanse landschap) en het werk te bereiken. En daarbij het publiek te betrekken, zodat er een nieuwe dimensie ontstaat, die het publiek soms in plezierige en soms in verontrustende verwarring brengt.

Een aantal jaar geleden heb ik een installatie gebouwd met rood gekleurd water op de vloer van een schuur met daarin een interieur die het rode water langzaam opzoog.

Met dit materiaal wil ik aan het werk gaan.

Ook wil ik gaan experimenteren met projecties en reflectie in het water en de omgeving.