Cappadocia in de Stadsgalerij Breda

Video-Installatie met de films van Cappadocia in de Stadsgalerij Breda tijdens de Cultuurnacht

Liquid Spaces in Stadsgalerij Breda

LIQUID SPACES in de CULTUURNACHT BREDA

Leonie Muller ontdekt werelden van verbeelding in de ruïnes van Cappadocia, Turkije.
Achter de scheuren in de wand verschijnen surrealistische ruimtes en wordt tijd vloeibaar.
In de Stadsgalerij Breda laat zij haar kunstproject in de vorm van een tocht door videoprojecties en geluidsinstallaties zien.

Stadsgalerij Breda
Oude Vest 34

22 januari 2010
19:00 - 1:00
www.cultuurnachtbreda.nl
---------------------------------------------------------

Cappadocia ART PROJECT
augustus/september 2009
Ibrahimpasa, Cappadocia, Turkije

mede mogelijke gemaakt dankzij BKKC/NBKS fonds
Artist in Residency "Babayan Culture House"
Art-assistent Natasja Jonckheere

Videowerken

Video werk voor Mustafapasa festival

Het Festival

De dag is aangebroken dat we het project hier gaan afsluiten met een presentatie in Mustafapasa, een stadje hier dichtbij. Georganiseerd door een kunstenaar en mede tot stand gebracht door studenten van de academie in de buurt van Istanbul.
Na de laatste twee dagen en avonden binnen doorgebracht te hebben met de laptop voor mijn neus (die ineens begon vast te lopen ook nog!), was ik blij het naar buiten te gaan brengen.

leonie hard aan het werk in onze grotkamer

We hebben een gang van mooie kleine boogruimtes tot onze beschikking waarvan we er twee in gebruik nemen om de filmprojecties in te gaan vertonen.
Aangezien er geen subsidie voor dit festival is, wordt dit met veel eigen organisatie gedaan, dus beamers en geluidssystemen via kennissen en vrienden. Studenten die vrijwillig meehelpen.

Van tevoren ontmoeten we de organisator, en een paar studenten, die meehelpen in een café en er wordt gevraagd of ik mijn films alvast kan laten zien op de laptop. Dat is wel even spannend, maar die spanning trekt al snel weg, want de studenten zijn onder de indruk! "Wauw" en "very experimental", "very good work" krijg ik te horen. De muziek die ik ervoor gemaakt hebt spreekt ze ook erg aan en ze komen met allerlei namen en muzikale voorbeelden die ik eens moet gaan horen.

Dan gaan we aan het werk. Tot onze verassing gaat de hele groep (4 man en vrouw) voor ons aan het werk. Er wordt druk geveegd en gesjouwd. De sfeer is goed. Het engels spreken is wat moeilijk voor sommigen, maar ze willen het graag leren. Het meisje dat ons helpt pakt dan haar vertaal boekje erbij en we krijgen het voor elkaar om elkaar te begrijpen. Verbazend hoe goed je kunt communiceren met een paar engelse woorden en verder gebaren.

Het is een gekrioel van mensen in de ruimtes, even gaat de stroom uit, dan is het zoeken naar kabels, of het geluid doet het niet (technisch gedoe)....maar de organisator (een jonge kunstenaar) vliegt heen en weer en heeft weer andere boxen tevoorschijn getoverd.
Twee dagen later hangt en staat het dan wel helemaal.

1 van de twee riumtes waar Leonie haar filmpjes te zien zijn.

De studenten zijn erg modern voor deze streek, ze dragen korte broeken, doen niet aan de ramadan, drinken alcohol etc. Als we dan even in Ürgüp kabels gaan halen samen met een Turks meisje in korte broek, worden we nagefloten, maar ze trekt zich er niks van aan.

Ik begrijp van Willemijn en Paul dat de studenten hier erg geïnteresseerd zijn in buitenlandse kunstenaars, omdat de moderne kunst hier vrij jong en wat kopieerderig is. Ze zijn dan ook reuze nieuwsgierig hoe het allemaal tot stand is gekomen en wat je gedachtegang erachter is. Ik merk dan ook dat zo'n festival meer dan alleen exposeren is, maar ook een culturele leerzame uitwisseling wordt.

shakir, een van de studenten die ook zijn werk tentoon heeft gesteld

Op 1 september, vroeg in de avond wordt het festival geopend en mijn ruimte staat al gauw vol met mensen. Ik wordt voorgesteld aan een heel oud Turks vrouwtje uit het stadje, ze gebaart dat ze het werk mooi vind en geeft me vervolgens twee kussen.

Terwijl de Turkse studenten wat later gaan "stappen" in het stadje, kruipen wij vermoeid van de lange dagen naar de auto en kachelen terug naar Ibrahimpasa waar de mannen alweer bij elkaar in de theehuizen zitten te kletsen en scrabbelen...

Morgen gaan we welverdiend dobberen in een vulkanisch waterbad!

25-8, het zandtapijt

'The making of'

Vandaag zijn we vroeg opgestaan en hebben we het zandtapijt afgemaakt. Na twee uurtjes was ie klaar. Hierna zijn we gaan filmen. Het moest er in één shot opstaan. Spannend dus….

Na wat gedoe met de camera staat het erop! We zijn snel naar ‘huis’ gegaan en hebben de film ingeladen. Al snel kwam de conclusie, dat het opnieuw moest. De tekening van het tapijt is TE dominant en ook de beweging die gemaakt werd was niet wat Leonie zocht. Na enige teleurstelling en TOCH te proberen iets van het filmpje te maken, beslist Leonie dat het opnieuw wordt gemaakt. Morgen dus vroeg, om verf te halen en het zand opnieuw te verven.

S’middags kwamen Merwe en de andere kinderen kijken naar het blauwe water dat nog in de ruine ligt. Spontaan deden ze hun schoenen uit en gingen er in. Ook Leonie stond er in en beelde levendig uit wat ze daar eigenlijk gedaan had. Helaas leidde dat niet tot begrip, maar wel naar lachen.

Na het tonen van het water zagen we dat ze absoluut niet snapten wat dit nou eigenlijk moest betekenen. We konden het ook niet uitleggen dus lieten we het zien, op de computer. Na wat aarzeling kwamen de kinderen en Sherife onze kamer binnen. Ze wilden weten wie waar sliep en of we het niet ontzettend koud hadden. Waarschijnlijk slapen zij heel anders. Ik ben benieuwd!

We lieten het filmpje van de weerspiegeling in blauw water zien en ze vonden het maar eng. Spoken…!!! Daarna lieten we het filmpje zien waarbij Leonie in de lucht hangt en enkel de gordijnen wapperden. Druppels vallen van haar voeten het blauwe water in. Merwe vond dit prachtig (het is dan ook wel een erg esthetisch beeld). Toen Leonie de foto liet zien waarbij ze in lakens gewikkeld ligt, vonden ze dit ontzettend eng. ‘Mummy, mummy…..’, zeiden ze. Leonie maakt in hun ogen eng werk!

S’middags heeft Leonie wol (wat hier gebruikt wordt om een bruidsbed te maken)rood geverfd. Rood is de quilt die de vrouwen op hun bruidsbed hebben liggen. Echter…. Rode wol betekend hier heeeel iets anders. Bloed, ongesteldheid!!! Eigenlijk hoe het bruidsbed er na de huwelijksnacht uit ziet (de vrouwen zijn maagd wanneer ze trouwen). Maar toen Merwe werd gevraagd wat ze zag, zei ze "Gewoon wol met rode verf"...

S’avonds hebben we op het dakterras, met het heerlijke uitzicht over de vallei, gegeten.

de tekening opnieuw schetsen over het grid.

Het invullen van het zandtapijt

Leonie: start!

Leonie: eind!

Wol verven

Op het dakterras

Uitzicht, vanaf de stoelen waar wij zaten, over de vallei.

24-8, spelen met de kinderen

Vandaag hebben we naar andere locaties’s gezocht. En die vind je natuurlijk!! En daarbij krijgt Leonie weer nieuwe ideeen. Weer een nieuw idee voor een film. Dit wordt een film die uit twee ruimtes bestaat. In de ene ruimte zie je Leonie als spelend meisje en in de andere ruimte zie je haar als bruid. Het camarastandpunt laat je in de twee ruimten tegelijkertijd kijken.

S’middags hebben we een begin gemaakt aan het tapijt. Eerst hebben we de tekening in zand getekend, daarna een grid getekend, de eerste tekening uitgeveegd en de tekening opnieuw op het grid getekend. We hebben daarna een begin gemaakt aan het inkleuren van de tekening. Op den duur kregen we zo’n honger dat we hebben besloten de tekening morgen af te maken. Heel voorzichtig hebben we het plastic er overheen gelegd. Er zou maar eens een windvlaagje voorbij komen…

Na het eten besloten we het dorp in te lopen. Toen we terug bij Babayan Culture House aankwamen zaten Merwe en Sema (de buurmeisjes van 9 en 11 jaar) voor de deur een spelletje te spelen. We zijn er bij gaan zitten en met handen en voeten hebben we het spel mee gespeeld. Het moet een uur of 21 geweest zijn. Het was al donker. Iedereen is wakker en levendig, want er mag gegeten worden. Het is Ramadam! Blijkbaar loopt er iemand s’ochtends door het dorp met een trommel om aan te geven dat de zon op komt en je dus niet meer mag eten. Gelukkig, voor onze slaaprust, horen wij dit niet. Wij slapen diep verscholen in onze heerlijke koele grot (met elektrische deken).

Sherife, de moeder van Merwe, kwam er ook bij zitten en speelde vrolijk mee. Sherife is 29 jaar en heeft twee kinderen. Zij is verliefd getrouwd, dat komt niet veel voor in het dorp. Uithuwelijking is hier normaal. Dat begint al bij 14 jaar oud. Na enige tijd liep het sel over in verstoppertje. Leonie rende vrolijk mee! Moe van het rennen zijn we weer op tijd naar bed gegaan.

De tweedelige ruimte

Een van de ruimtes.

Uitzicht op de vallei vanuit de tweedelige ruimte

Uitzicht op de vallei

23-8, een stoffig dagje

Vandaag was een stoffige dag. Letterlijk! Proefjes voor het maken van een zandtapijt hebben onze neusgaten gevuld met het witte, blauwe en paarse zand. Gisteren en vandaag hebben we namelijk zand geverfd, gedroogd, los gehamerd en gezeefd. We gaan er een zandtapijt van maken. Langzaam zou het zand weggevaagd worden door de wind. Helaas…. Hoe we ook met de stofzuiger (in-andersom-stand) bezig waren of met een groot kartonnen blad wapperden, het mocht niet baten. Het zand veroerde zich niet. We moesten iets anders verzinnen. Zo hebben we allerlei filmpjes gemaakt. Zand vegen, zand gooien, zand strooien zand blazen…… In elk geval…. Veel zand om ons heen dus. We hebben veel gelachen!!! S’avonds hadden we de uitkomst. We hebben een ander locatie gevonden, met daarboven een grot met een gat waar we doorheen kunnen filmen. Een topview op zand met rotsen en Leonie in het midden op het zandtapijt. Het is avond.

Zondag is samen-eten-dag bij Babayan Culture house. Op die manier ontmoet je elkaar, kun je een praatje maken over wat wie doet en kun je opmerkingen, mededelingen en dergelijke in de groep gooien. We zijn met een klein groepje, Willemijn & Paul (de gastheer en gastvrouw), Josie (een excentrieke schilderes), Leonie en ik. Het is gezellig. We hebben het over van alles en nog wat, maar vooral over het dorp Ibrahimpasha. Het dorp bezit nog de oude gebruiken en omgangsvormen. De buslading toeristen die hier elke dag gedropt worden zien er dan ook erg bizar uit wanneer je hier een tijdje bent. Misplaatst, maar toch onvermijdelijk. Grote contrasten van het oosterse en westerse staan naast elkaar in dorpjes als deze. Rond half een ga ik slapen. Dat is laat. We kruipen hier meestal rond 22 uur in ons bed.

De erg stoffige locatie (zie de grond).

Een mogelijk andere locatie.

Working on the moves.... (hihi)