Videowerken

Video werk voor Mustafapasa festival

Het Festival

De dag is aangebroken dat we het project hier gaan afsluiten met een presentatie in Mustafapasa, een stadje hier dichtbij. Georganiseerd door een kunstenaar en mede tot stand gebracht door studenten van de academie in de buurt van Istanbul.
Na de laatste twee dagen en avonden binnen doorgebracht te hebben met de laptop voor mijn neus (die ineens begon vast te lopen ook nog!), was ik blij het naar buiten te gaan brengen.

leonie hard aan het werk in onze grotkamer

We hebben een gang van mooie kleine boogruimtes tot onze beschikking waarvan we er twee in gebruik nemen om de filmprojecties in te gaan vertonen.
Aangezien er geen subsidie voor dit festival is, wordt dit met veel eigen organisatie gedaan, dus beamers en geluidssystemen via kennissen en vrienden. Studenten die vrijwillig meehelpen.

Van tevoren ontmoeten we de organisator, en een paar studenten, die meehelpen in een café en er wordt gevraagd of ik mijn films alvast kan laten zien op de laptop. Dat is wel even spannend, maar die spanning trekt al snel weg, want de studenten zijn onder de indruk! "Wauw" en "very experimental", "very good work" krijg ik te horen. De muziek die ik ervoor gemaakt hebt spreekt ze ook erg aan en ze komen met allerlei namen en muzikale voorbeelden die ik eens moet gaan horen.

Dan gaan we aan het werk. Tot onze verassing gaat de hele groep (4 man en vrouw) voor ons aan het werk. Er wordt druk geveegd en gesjouwd. De sfeer is goed. Het engels spreken is wat moeilijk voor sommigen, maar ze willen het graag leren. Het meisje dat ons helpt pakt dan haar vertaal boekje erbij en we krijgen het voor elkaar om elkaar te begrijpen. Verbazend hoe goed je kunt communiceren met een paar engelse woorden en verder gebaren.

Het is een gekrioel van mensen in de ruimtes, even gaat de stroom uit, dan is het zoeken naar kabels, of het geluid doet het niet (technisch gedoe)....maar de organisator (een jonge kunstenaar) vliegt heen en weer en heeft weer andere boxen tevoorschijn getoverd.
Twee dagen later hangt en staat het dan wel helemaal.

1 van de twee riumtes waar Leonie haar filmpjes te zien zijn.

De studenten zijn erg modern voor deze streek, ze dragen korte broeken, doen niet aan de ramadan, drinken alcohol etc. Als we dan even in Ürgüp kabels gaan halen samen met een Turks meisje in korte broek, worden we nagefloten, maar ze trekt zich er niks van aan.

Ik begrijp van Willemijn en Paul dat de studenten hier erg geïnteresseerd zijn in buitenlandse kunstenaars, omdat de moderne kunst hier vrij jong en wat kopieerderig is. Ze zijn dan ook reuze nieuwsgierig hoe het allemaal tot stand is gekomen en wat je gedachtegang erachter is. Ik merk dan ook dat zo'n festival meer dan alleen exposeren is, maar ook een culturele leerzame uitwisseling wordt.

shakir, een van de studenten die ook zijn werk tentoon heeft gesteld

Op 1 september, vroeg in de avond wordt het festival geopend en mijn ruimte staat al gauw vol met mensen. Ik wordt voorgesteld aan een heel oud Turks vrouwtje uit het stadje, ze gebaart dat ze het werk mooi vind en geeft me vervolgens twee kussen.

Terwijl de Turkse studenten wat later gaan "stappen" in het stadje, kruipen wij vermoeid van de lange dagen naar de auto en kachelen terug naar Ibrahimpasa waar de mannen alweer bij elkaar in de theehuizen zitten te kletsen en scrabbelen...

Morgen gaan we welverdiend dobberen in een vulkanisch waterbad!

25-8, het zandtapijt

'The making of'

Vandaag zijn we vroeg opgestaan en hebben we het zandtapijt afgemaakt. Na twee uurtjes was ie klaar. Hierna zijn we gaan filmen. Het moest er in één shot opstaan. Spannend dus….

Na wat gedoe met de camera staat het erop! We zijn snel naar ‘huis’ gegaan en hebben de film ingeladen. Al snel kwam de conclusie, dat het opnieuw moest. De tekening van het tapijt is TE dominant en ook de beweging die gemaakt werd was niet wat Leonie zocht. Na enige teleurstelling en TOCH te proberen iets van het filmpje te maken, beslist Leonie dat het opnieuw wordt gemaakt. Morgen dus vroeg, om verf te halen en het zand opnieuw te verven.

S’middags kwamen Merwe en de andere kinderen kijken naar het blauwe water dat nog in de ruine ligt. Spontaan deden ze hun schoenen uit en gingen er in. Ook Leonie stond er in en beelde levendig uit wat ze daar eigenlijk gedaan had. Helaas leidde dat niet tot begrip, maar wel naar lachen.

Na het tonen van het water zagen we dat ze absoluut niet snapten wat dit nou eigenlijk moest betekenen. We konden het ook niet uitleggen dus lieten we het zien, op de computer. Na wat aarzeling kwamen de kinderen en Sherife onze kamer binnen. Ze wilden weten wie waar sliep en of we het niet ontzettend koud hadden. Waarschijnlijk slapen zij heel anders. Ik ben benieuwd!

We lieten het filmpje van de weerspiegeling in blauw water zien en ze vonden het maar eng. Spoken…!!! Daarna lieten we het filmpje zien waarbij Leonie in de lucht hangt en enkel de gordijnen wapperden. Druppels vallen van haar voeten het blauwe water in. Merwe vond dit prachtig (het is dan ook wel een erg esthetisch beeld). Toen Leonie de foto liet zien waarbij ze in lakens gewikkeld ligt, vonden ze dit ontzettend eng. ‘Mummy, mummy…..’, zeiden ze. Leonie maakt in hun ogen eng werk!

S’middags heeft Leonie wol (wat hier gebruikt wordt om een bruidsbed te maken)rood geverfd. Rood is de quilt die de vrouwen op hun bruidsbed hebben liggen. Echter…. Rode wol betekend hier heeeel iets anders. Bloed, ongesteldheid!!! Eigenlijk hoe het bruidsbed er na de huwelijksnacht uit ziet (de vrouwen zijn maagd wanneer ze trouwen). Maar toen Merwe werd gevraagd wat ze zag, zei ze "Gewoon wol met rode verf"...

S’avonds hebben we op het dakterras, met het heerlijke uitzicht over de vallei, gegeten.

de tekening opnieuw schetsen over het grid.

Het invullen van het zandtapijt

Leonie: start!

Leonie: eind!

Wol verven

Op het dakterras

Uitzicht, vanaf de stoelen waar wij zaten, over de vallei.

24-8, spelen met de kinderen

Vandaag hebben we naar andere locaties’s gezocht. En die vind je natuurlijk!! En daarbij krijgt Leonie weer nieuwe ideeen. Weer een nieuw idee voor een film. Dit wordt een film die uit twee ruimtes bestaat. In de ene ruimte zie je Leonie als spelend meisje en in de andere ruimte zie je haar als bruid. Het camarastandpunt laat je in de twee ruimten tegelijkertijd kijken.

S’middags hebben we een begin gemaakt aan het tapijt. Eerst hebben we de tekening in zand getekend, daarna een grid getekend, de eerste tekening uitgeveegd en de tekening opnieuw op het grid getekend. We hebben daarna een begin gemaakt aan het inkleuren van de tekening. Op den duur kregen we zo’n honger dat we hebben besloten de tekening morgen af te maken. Heel voorzichtig hebben we het plastic er overheen gelegd. Er zou maar eens een windvlaagje voorbij komen…

Na het eten besloten we het dorp in te lopen. Toen we terug bij Babayan Culture House aankwamen zaten Merwe en Sema (de buurmeisjes van 9 en 11 jaar) voor de deur een spelletje te spelen. We zijn er bij gaan zitten en met handen en voeten hebben we het spel mee gespeeld. Het moet een uur of 21 geweest zijn. Het was al donker. Iedereen is wakker en levendig, want er mag gegeten worden. Het is Ramadam! Blijkbaar loopt er iemand s’ochtends door het dorp met een trommel om aan te geven dat de zon op komt en je dus niet meer mag eten. Gelukkig, voor onze slaaprust, horen wij dit niet. Wij slapen diep verscholen in onze heerlijke koele grot (met elektrische deken).

Sherife, de moeder van Merwe, kwam er ook bij zitten en speelde vrolijk mee. Sherife is 29 jaar en heeft twee kinderen. Zij is verliefd getrouwd, dat komt niet veel voor in het dorp. Uithuwelijking is hier normaal. Dat begint al bij 14 jaar oud. Na enige tijd liep het sel over in verstoppertje. Leonie rende vrolijk mee! Moe van het rennen zijn we weer op tijd naar bed gegaan.

De tweedelige ruimte

Een van de ruimtes.

Uitzicht op de vallei vanuit de tweedelige ruimte

Uitzicht op de vallei

23-8, een stoffig dagje

Vandaag was een stoffige dag. Letterlijk! Proefjes voor het maken van een zandtapijt hebben onze neusgaten gevuld met het witte, blauwe en paarse zand. Gisteren en vandaag hebben we namelijk zand geverfd, gedroogd, los gehamerd en gezeefd. We gaan er een zandtapijt van maken. Langzaam zou het zand weggevaagd worden door de wind. Helaas…. Hoe we ook met de stofzuiger (in-andersom-stand) bezig waren of met een groot kartonnen blad wapperden, het mocht niet baten. Het zand veroerde zich niet. We moesten iets anders verzinnen. Zo hebben we allerlei filmpjes gemaakt. Zand vegen, zand gooien, zand strooien zand blazen…… In elk geval…. Veel zand om ons heen dus. We hebben veel gelachen!!! S’avonds hadden we de uitkomst. We hebben een ander locatie gevonden, met daarboven een grot met een gat waar we doorheen kunnen filmen. Een topview op zand met rotsen en Leonie in het midden op het zandtapijt. Het is avond.

Zondag is samen-eten-dag bij Babayan Culture house. Op die manier ontmoet je elkaar, kun je een praatje maken over wat wie doet en kun je opmerkingen, mededelingen en dergelijke in de groep gooien. We zijn met een klein groepje, Willemijn & Paul (de gastheer en gastvrouw), Josie (een excentrieke schilderes), Leonie en ik. Het is gezellig. We hebben het over van alles en nog wat, maar vooral over het dorp Ibrahimpasha. Het dorp bezit nog de oude gebruiken en omgangsvormen. De buslading toeristen die hier elke dag gedropt worden zien er dan ook erg bizar uit wanneer je hier een tijdje bent. Misplaatst, maar toch onvermijdelijk. Grote contrasten van het oosterse en westerse staan naast elkaar in dorpjes als deze. Rond half een ga ik slapen. Dat is laat. We kruipen hier meestal rond 22 uur in ons bed.

De erg stoffige locatie (zie de grond).

Een mogelijk andere locatie.

Working on the moves.... (hihi)

22-8, Met Josie in Urgup

Vandaag zijn we met de dolmus, samen met Josie, naar Urgup geweest. Josie had namelijk een afspraak met een man die haar naar een ‘’fabriek’’ zou brengen waar ze typische turkse stoeltjes maken met daarop turkse patronen. Wij gingen mee, want wij zijn daar ook wel in geïnteresseerd. De stoeltjes zijn daar veel goedkoper dan in de winkels. Dat scheelt toch al gauw de helft en daarmee doen wij daarmee onze afkomst eer aan (haha…). De man deed uiterst zijn best om alles te laten zien. Alle stapels werden van elkaar gehaald, stapels met kleden werden getoond en met ons toeristen-vertaal-boekje probeerde we duidelijk te maken wat we wilden. Leonie is een stoel en twee kleden rijker en ik een tafelhouder. Zo een waar je een groot rond tinnen blad op zet. Gelukkig is de tafelhouder inklapbaar. Dat scheelt.

Na onze inkopen lopen we over de markt terug. Leonie en Josie lopen voor mij. Ik zie een man overdreven naar de middel van Leonie kijken en zie dat haar t-shirt af en toe iets omhoog gaat waardoor haar rug een beetje ontbloot. Ik zeg het tegen haar en ze bedekt het snel. Hierna vertelt Leonie me dat Josie net vertelde dat de oksels hier gezien worden als vagina’s. Ik zal mijn armen maar omlaag houden.

Na nog wat boodschappen en verf gehaald te hebben, hebben we de laatste dolmus naar Ibrahimpasha gemist. We besluiten nog wat winkeltjes te bekijken en kunnen ons nog net inhouden om de lampen, de laarzen, kleden en jurkjes die we zien, niet mee te nemen. Na het shoppen drinken we een cappucino en eten we een stuk chocoladetaart. De taart zag er heeeerlijk uit! Helaas is chocolade maken niet hetgeen wat de turken goed kunnen. Waarschijnlijk worden er andere ingrediënten gebruikt. Zoet is het in elk geval wel.

En toen…. Terug naar Ibrahimpasha. Geen probleem. De laatste dolmus is weg maar we kunnen de bus nemen tot 2 kilometer voor het dorp. De laatste 2 kilometer zouden we lopen. Gelukkig halen we onze tafels en stoelen een andere dag op! We zijn goed en wel 5 minuten aan het lopen en er stopt een wagen met open laadbak vol met antiek en daarop 4 stoelen. We mogen op de stoelen plaats nemen. Erg leuk om op deze manier het dorp binnen te rijden… maar ook weer erg gevaarlijk voor onze shop-mania…. We zijn weer een blad en een gesmeden deurversiersel rijker. Josie heeft later de vier stoelen gekocht. Brengt de chauffeur toch best wat op zo’n lift.

Na het eten gingen leonie en ik uit. Jihaa! Zaterdagavond in Ibrahimpasha. We hebben erg gelachen op de straten en zijn ge-eindigd in Papayani, het restaurant in het dorp, waar Josie met vrienden aan het eten was. We hebben ze vergezeld tot 23 uur en toen moesten deze twee dames toch echt naar bed…. We zijn niks meer gewend….

De markt in Urgup

De 'fabriek' waar de stoeltjes worden gemaakt. Er staan wel 20 stoeltjes op de grond, die al vol ligt met tapijten. De lucht is gevuld met textiel.

Inspiratie voor het zandtapijt. Vooral het versleten deel is wat Leonie erg aanspreekt.

De lift naar 'huis'.

De lift naar 'huis'.

Het uit de laadbak stappen, op HET plein in het dorp, vangt enige blikken.

Leonie is geverfd zand aan het fijn hakken. Een hele klus!

Op stap in Ibrahimpasha...

...met onze metgezel.

'Ibrahimpasha by night'

21-8, Urgup

Vandaag zijn we rond 10.30 met Paul en Willemijn naar Urgup vertrokken met het kleine autootje. Paul zit achter het stuur, een grote man met een zonnebril. Het lijkt wel een cartoonfiguur. Prachtig! In Urgup hadden we een afspraak met iemand die het festival mee organiseerd. Ze laat ons de expositieplaatsen zien. Als we nu al een plaats kiezen hebben we eerste keus en dat is natuurlijk fijn. Er zijn twee locaties. Een nieuw gedeelte en een oud gedeelte. We hebben een plekje gevonden in het oude gedeelte. In dat oude gedeelte werd nu een soap opgenomen dus was het eventjes de vraag of we konden gaan kijken, maar het is gelukt. We hebben nu een plek in het oude gedeelte.

Na wat te eten en toeristisch een broek geshopt te hebben zijn we naar een kerkje gaan kijken. Deze lag mooi in het groen. Helaas wordt de graffitti agressiever en is het binnen(sinds kort) met spuitbussen flink onder gekalkt. Zonde is dat. Daarna zijn we naar een soort oase geweest. Een vallei in het klein, die een turkse man heeft gekocht en helemaal heeft opgeknapt, schoongemaakt en allerlei leuke zitjes in heeft gemaakt. Allerlei gezellige plekjes. Een bizar aanzicht als je weet dat al die zitjes niet worden gebruikt. Zo nu en dan is er een hotel in de buurt die er gebruik van maakt. Het is vooral bedoelt om van te genieten. Je kunt je theetje mee nemen en lekker daar gaan zitten. Het zag er prachtig uit!

Ingang kleine ruimte

detail ingang kleine ruimte

ingang

van binnen uit

Hier zie je verschillende kleuren steen in de gebergten van Cappadocie.

Een van de vele zitjes in de 'Oase'.

Close up

20-8, een productieve dag

Een productieve dag. Filmopnamens in een prachtig vervallen ruimte met uitzicht op de bergen. In deze ruimte kwam het idee om de bergen door te trekken door het raam naar binnen die als een soort deken over Leonie heen ligt. Dit wordt gefotografeerd en gefilmd. In verschillende ruimtes in het oude straatje zullen er van dit soort surrealistische werelden ontstaan. Nou ja ontstaan…het is af en toe best moeilijk. Zo zijn we de dagen daarvoor bezig geweest een ruimte te vullen met blauw water. Aangezien de vloeren hier niet bepaald waterpas zijn was het nogal een klus om een egaal vloeroppervlak te krijgen. Maar na twee dagen filmen zijn we blij met het resultaat. Leonie is meteen aan de slag gegaan achter de computer om er met filmbewerking aan te werken. Zo mixt ze foto’s met bewegend beeld wat een bizarre werking geeft. Ze hangt stil in de lucht (foto van een sprong) terwijl de gordijnen wapperen en er druppels van haar tenen in het water vallen (film).

S’avonds hebben we een heerlijke maaltijd van Paul op (wat kan hij koken!) en zijn vroeg naar bed gegaan. Ik was een beetje ziek, Het heerst schijnbaar.

Beeld en perfomance test.

Mooie enge blauwe voeten van Leonie

Beeldtesten

19-8, om de hoek

Om de hoek van onze residency, mooie details van tufsteen, verwerkt in de muren.

Een blik op onze residency. Bovenin, achter het hek bevind zich het dakterras van de residency. Een onophoudelijke opstapeling van huizen en grotten die daar weer achter liggen.

Oefenen met het beeld.

proefdraaien.

Rond 11.00 uur hebben we opnamens en foto’s gemaakt. Leonie heeft deze s’middags bewerkt. S’avonds hebben we gegeten in een net geopend restaurantje in het dorp. Het is het enige restaurantje in het dorp en is net twee maanden geopend. Het zag er prachtig uit! Het eten wordt hier traditioneel in een tandir bereid. Ze namen ons mee naar de tandir om te laten zien wat we konden eten. Gevulde wijnbladeren, bulgarsoep, rijst, vlees, ei en bonen. Behalve de bonen hebben we samen alles uitgeprobeerd. Hierbij kregen we ook nog salade, een schaal met fruit en thee. Heerlijk was het! En heel veel! We hadden een zitplaats uitkijkend over de bergen. Erg mooi allemaal. Er was een haardje buiten en een traditionele zithoek. In die traditionele zithoek zit je lager en heb je een laag tafeltje. De zitplek is heel sociaal ingericht. Twee ronde lage tafeltjes en daaromheen de zitplaatsen.

Na het eten kwamen we in gesprek met de eigenaar. Hij was al aardig aangeschoten. Dat mag je niet zeggen, daar praat niemand over. Dat hoort niet. Hier gelden andere omgangsregels. Af en toe krijgen we daar een beetje van mee. Willemijn en Paul vertellen ons daar af en toe iets over. Zij wonen hier al jaren en spreken de taal. Zij hebben dus al flink wat ervaring.

Leonie & Natasja

17-8, Materialen halen

17 augustus

Even materialen halen vandaag! Vroeg opgestaan en met de dolmus naar Urgup, een stadje tien kilometer verderop, waar we een huurauto ophalen om materiaal in te slaan. Zes zakken gips, 5 kilo wol, nylondraad enzovoorts. Leg dat maar eens uit in het Turks met een toeristen-vertaal-boekje! Met handen en voeten hebben we alles na ongeveer een uurtje en een cay (thee) te pakken gekregen! De mensen uit de winkel ‘Sezcin’, die ons aangeraden was door Willemijn en Paul om verf te halen, hebben ons erg geduldig en goed geholpen. Het was ontzettend leuk. Met tekeningetjes, gebaren en een paar woordjes vertaalt uit het toeristen boekje, maakte we de ene fout na de andere natuurlijk. Zo vroeg ik om ‘cep pudra’, dat betekend: ‘broekzak poeder’. Een vrouw kwam zich (onverstaanbaar voor ons) bemoeien met de verkoper waar we een grote zak met wol van hadden gekocht. Later bleek dat je de wol gebruikt om een bruidsbed te maken.

Het is wonderbaarlijk om te zien hoe goed de mensen je proberen te helpen. Ongeacht hoe onhandig je kunt overbrengen wat je wilt of hoe lang het ook duurt. En overal werden ons kopjes ‘cay’ aangeboden. Geen dorst gehad in ieder geval…
In Ortihisar gingen we een museum bezoeken. Dit museum vertelt in woord en beeld de traditie van de families in dit gebied. Zo schijnt de familie te huilen wanneer een meisje wordt uitgehuwelijkt. Dit brengt namelijk geluk. Hoe meer tranen, hoe meer geluk! Wanneer een jongen zijn lepel rechtop in zijn kom met eten zet, is hij klaar om voorgesteld te worden aan een vrouw.

Josie had ons een paar kleine dingetjes over crazy Ali vertelt. ‘’Crazy Ali heeft een antiek winkel in Ortihisar. Het is een bijzondere man en als je geluk hebt was Crazy Ali.’’ Hij heeft inderdaad een mooie antiekzaak en heeft wel meerdere gedichten aan ons voorgedragen. Veel handgebaren gaven sterkte aan zijn teksten. Een bijzondere man die met een open vizier naar de wereld kijkt. Hij staat omschreven in reisboeken en verschillende artikelen zijn aan hem gewijd.

Crazy Ali maakt wandelingen door de valleien,overdag en ook s’nachts . Het klinkt magisch! Kan het niet na vertellen. We gaan het waarschijnlijk meemaken, dus dan zullen we er zeker over schrijven.

met de auto op pad...materialen halen in Ürgüp

Bedrijventerrein Ürgüp
Grote zak wol...niet voor het huwelijksbed....
Turkse theepauze